2. Nabroiłam

Sergio przybiegł piętnaście minut później. Wsiadł do samochodu, przez chwilę patrzał się przed siebie, a gdy, chyba, doszedł do wniosku, że już się uspokoił, spojrzał na mnie bardzo matczynym wzrokiem. Uśmiechnęłam się, maskując tę przerażającą myśl, by wysiąść i biec tam, gdzie nogi mnie poniosą.

– Dał mi to – powiedział, podając mi wyrwaną z zeszytu kartkę. Na jej spodzie widziałam kilka słów napisanych szybko, z pochyłym, zaniedbanym pismem. – Był nie na żarty wkurzony, Victoria. Nie wiem czy powinnaś czytać to, co tu pisze. I tym bardziej się z tym zgadzać.

Przenosiłam wzrok z kartki na Sergia i szczerze, to nie wiedziałam, czy powinnam ją dotknąć. Tak naprawdę spodziewałam się, co tam może być napisane i bałam się, że mój czarny scenariusz się ziści. Złapałam ją w rękę, ale wylądowała w mojej torebce, a ja z wyraźną ulgą spojrzałam na Sergia i jeszcze raz się uśmiechnęłam.

– Nie psujmy sobie reszty dnia – skwitowałam, a po chwili nawet Ramos załapał, o co chodzi. Włożył kluczyki do stacyjki i wyjechał z parkingu. Zatrzymał się przed głównym wejściem. – Co jest?

Spojrzał na mnie, tak jakby badając, co mogę teraz myśleć. Szybko przeniosłam wzrok w inne miejsce, by uniknąć jego spojrzenia, ale chyba mi się nie udało, bo poczułam jego rękę na moim podbródku. Tak samo, jak zrobił do przed chwilą Cristiano.

– Jak na mnie patrzysz jest lepiej – powiedział, a ja naprawdę odetchnęłam z ulgą, że nie chciał zrobić czegoś innego.

To nie tak, że nie lubię Ramosa, bo wręcz przeciwnie, naprawdę go uwielbiam. Jednak, to mój dobry kumpel, od wypłakiwania się i żalenia, od wygłupiania się i przytulania. To Bale ciągle się z niego śmieje, że utknął w friendzone, choć ja tak nie sądzę, bo przecież to absurdalne, żeby coś do mnie czuł. I ja do niego nic wiążącego nie czuję, ot zwykła przyjaźń i wdzięczność.

Tak naprawdę, to Sergio zrobił dla mnie bardzo dużo w ostatnim czasie. Pomógł mi zrozumieć, co tak naprawdę czuję do Ronaldo. W pewnym sensie pomógł mi z nim zerwać. Pomógł mi przetrwać to zerwanie. Przygarnął mnie do siebie, karmił, poił i zabierał na zakupy.

Tak w sumie, jak teraz o tym myślę, to źle się z tym czuję.

Zaśmiałam się i wyjęłam z torebki telefon, by wysłać smsa, jednak zanim go odblokowałam, Sergio dotknął mojej dłoni i pociągnął ją w dół, zmuszając mnie, bym znowu na niego spojrzała.

– Dasz mi w końcu coś powiedzieć? Proszę?

Naprawdę głośno i teatralnie westchnęłam.

– A więc, bardzo się cieszę, że dajesz sobie jakoś z tym wszystkim radę. Cieszę się, że mi ufasz i wiedz, że ja tego zaufania nie zawiodę. Będę o ciebie dbał aż do końca naszych dni. Możesz u mnie mieszkać ile chcesz, nawet wyremontuję ci ten pokój i zrobię go twoim wymarzonym pokojem. Zawieszę w ogrodzie hamak, bo wiem, że go uwielbiasz. Kupimy kota! Wszystko, czego zapragniesz.

Czy taki właściwie nie był Ramos? W innej sytuacji poczułabym się bardzo dobrze, ale teraz, gdy to powiedział, zrobiło mi się bardzo dziwnie. Nie wiem, trudno mi to opisać, ale poczułam się tak, jakbym to ja miała być mu za wszystko wdzięczna. Wręcz była zmuszana do tego, by okazywać mu tę wdzięczność w każdy możliwy sposób, jaki on by tylko zapragnął.

To było dziwne.

– Miło z twojej strony Sergio, ale jedźmy już do twojego domu, dobrze?

Pokiwał głową i ruszył. Przez resztę drogi nawet na mnie nie spojrzał, tylko, co chwilę zaciskał mocniej ręce na kierownicy, a jego kąciki oczu niebezpiecznie się ściągały. Gdy wróciliśmy, od razu poszłam do kuchni i zrobiłam herbatę. Ramos chyba nie chciał ze mną rozmawiać, bo bąknął coś o kąpieli i poszedł na górę. Skorzystałam z tej sposobności i chwytając telefon wyszłam na patio. Wykręciłam numer do Xabiego. Po chwili w słuchawce usłyszałam schrypnięty głos.

– Halo?

– Hej, tu Victoria. Możesz rozmawiać?

– Jasne, Vic, mów, o co chodzi.

– Możesz mnie przenocować? Proszę?

– Jesteś u Ramosa? Zaraz będę, pakuj się.

Rozłączył się nagle, a ja nie zdążyłam mu powiedzieć, żeby się nie fatygował i nie przyjeżdżał, że ja sama potrzebuję czasu na pogadanie o tym z Ramosem. Musiałam działać, bo Xabi naprawdę mieszkał niedaleko i mógł tu być w przeciągu dziesięciu minut.

Pobiegłam na górę po torbę, która ciągle była spakowana i w pośpiechu napisałam Ramosowi kartkę, żeby się nie martwił, bo będę u Xabiego. Zostawiłam ją na stole w kuchni i ubierając szpilki wyszłam trafiając idealnie w moment, gdy Alonso parkował.

– Wskakuj, Vic. Ramos wie, że cię zabieram?

– Dowie się jak zejdzie na dół – powiedziałam, wsiadając do auta. – Jedźmy, proszę. I dziękuję za wszystko. 

Spojrzał na mnie innym wzrokiem niż ten, którym patrzał na mnie Ramos za każdym razem. Wzrok Xabiego podnosił na duchu, był przyjacielski a jednocześnie miał w sobie coś takiego, co mnie do niego ciągnęło, coś, co tworzyło tak jakby jakąś wielką nić porozumienia między nami. 

– Sądzę, że zajedziemy po pizzę. Głodna?

– Jak wilk, Xabi, jak wilk.

Przez resztę drogi do pizzerii śmialiśmy się i rozmawialiśmy na miliony tematów, co chwilę jakiś zmieniając i obgadując Balea, którego ostatnio ugryzł własny pies. Xabi był dla mnie bratnią duszą i wiedziałam, że to do niego mogę się zwrócić ze wszystkim. I że zawsze mi pomoże.

W domu usiedliśmy na miękkim dywanie przy kominku. Trzy wielkie pizze położyliśmy koło siebie i chwyciliśmy Scrabble, które, jak wytłumaczył mi Xabi, zostawiła u niego jego bratanica. Podczas gry naprawdę szczerze, często i długo się śmialiśmy. Xabi ciągle oszukiwał, wymyślając różne słowa, które tak naprawdę nigdy nie istniały. Cudownie spędzało mi się z nim czas, gdyby nie to, że ciągle dostawałam smsy od Ramosa. Przepraszał mnie i tak dalej, ale ja naprawdę nie miałam ochoty w tamtej chwili z nim rozmawiać. Graliśmy około czterech dobrych godzin, bo gdy skończyły nam się literki po raz drugi zresztą, było już naprawdę ciemno. Xabi wstał, otrzepał spodnie i zaprowadził mnie do gościnnej sypialni, w której mogłam spać. Podziękowałam mu mocno go przytulając i rzuciłam się na łóżko, naprawdę zmęczona. 

– Śpij dobrze, Vic.

Gdy wyszedł, wyjęłam z torby kosmetyczkę i poszłam do łazienki, by wziąć szybki, orzeźwiający prysznic. Łazienka była średniej wielkości, ale za to przytulna i bardzo jasna, przez co przyjemnie spędzało się w niej czas. W samym ręczniku weszłam do pokoju i zaczęłam grzebać w rzeczach, szukając jakiejś koszulki do spania. Dopiero po chwili zorientowałam się, że żadnej nie wzięłam i doszłam do wniosku, że jestem wręcz zmuszona, by poprosić o jedną Xabiego. Nie wiedziałam, gdzie znajduje się jego sypialnia, więc na oślep otwierałam drzwi, a gdy trafiłam na te, o które mi chodziło, Xabiego nie było. Chciałam już wyjść z pokoju, gdy usłyszałam jakiś hałas za kolejnymi drzwiami i nim się powstrzymałam, byłam już krok od nich. Otworzyłam je gwałtowanie i stanęłam oko w oko z nagim Xabim.

Chyba to, że dawno nie byłam z żadnym mężczyzną wzięło nade mną górę, bo ani mi się śniło wyjść z tej łazienki. Widok był co najmniej powalający a po twarzy Xabiego nawet nie było widać, że jest zakłopotany. Wręcz przeciwnie – podszedł kilka kroków w moją stronę, a ja, nawet nie kontrolując tego, co robię zrzuciłam z siebie ręcznik. Staliśmy teraz naprzeciw siebie tak, jak nas Pan Bóg stworzył. 

No i nic dziwnego, że chwilę potem wylądowaliśmy w jego łóżku, całując się łapczywie.

Przez chwilę przemknęło mi przez myśl, że to może początek czegoś pięknego, że dzięki temu w moim życiu będzie już spokojnie, znów się ustatkuję i zacznę znów żyć. 

Xabi był cudowny – totalne przeciwieństwo Sergia. Nie pytał mnie ciągle o Cristiano i o to, jak się bez niego czuję. Nie obrażał się na mnie za to, że dziwnie na niego spojrzałam. Nie rozmawiał ciągle tylko i wyłącznie o miłości. Był kochany, spędzał ze mną każdą sekundę. Interesował się mną. Tym, co lubię a co nie. Pytał o moje alergie, o moich rodziców. Pytał o mnie i sam o sobie opowiadał.

Czułam się z nim jak w niebie.

Teraz też.

Tylko, chyba byłam na tyle głupia i naiwna by uwierzyć, że to, co teraz robię naprawdę ujdzie mi na sucho. Przez głowę przeszła mi myśl, że to kiedyś wypłynie, ale kiedyś, nie teraz, nie jutro. Kiedyś. Ale chyba naprawdę się przeliczyłam. Naprawdę, bo o ile się nie mylę, właśnie usłyszałam otwierające się drzwi. A duchy chyba nie umieją ich otwierać.

– Co tu, do cholery, się dzieje?